اخبار و اطلاعات مبارزاتی در سالهای پیش از 57 (انقلاب) چگونه بین مردم منتشر می شد؟

 چگونه مردم از حرکات بعدی ( اعتصابات، تظاهرات و ...) در سطح وسیعی مطلع می شدند؟

از چه طریقی با بیان « شاه ایران را ویران کرده و خمینی قرار است آن را آباد کند! » در بین مردم، کسانی را که با شنیدن نام شاه ویا سرود شاهنشاهی حتی در خانه هایشان خبردار می ایستادند، ترقیب به اعتراض شدند؟

چگونه جنایات و کشتار مردم معترض را در نقطه ای از کشور به اطلاع دیگر نقاط می رساندند و بر شعله خشم و اعتراض مردم دامن می زدند؟

از طریق نوار کاست؟  اعلامیه ها و شب نامه ها؟  شعار نویسی یا دیوار نویسی؟

آیا شبکه گسترده روحانیت ( آخوندها، روضه خوان ها، بالای منبری ها، پیش نمازها، مسئله گوها و ... ) که در دور افتاده ترین مناطق هم حظور داشتند به طوری که حتی در یک آبادی کوچک با 20 خانوار هم یک مسئله گو یا آخوند وجود داشت وظیفه سازماندهی انقلاب و انتشار این اطلاعات را بر عهده داشتند؟

آیا در آن زمان مفاهیمی چون اینترنت، شبکه های ماهواره ای، پیام کوتاه ( SMS )، وبلاگ، ایمیل، سایت های اجتماعی ( مثل دنباله و ... ) تلفن همراه دوربین دار، بلوتوث، مکالمات مستقیم اینترنتی ( Yahoo! Messenger و ... )، ویدئو کنفرانس ها و امکاناتی از این قبیل وجود خارجی داشتند؟

با مقایسه آن دوران با زمان حال آیا به این نتیجه نمیرسیم که اکنون با توجه به این امکانات، تمام جامعه حتی آنانی که نمیدانند اینترنت چیست هم باید بیش از گذشته آگاه باشند؟ ولی آیا اینگونه است؟

اگر اینچنین نیست پس علت در چیست؟ آیا مردم زمان ما همتی را که مردم آن روزگار داشتند ندارند؟

به نام او  که آزادی را آفرید

سرآغاز این دفتر را با نام او تزئین میکنم، فارغ از هر کیش و آیینی

امید دارم روزی بیاید که هیچ انسانی خود را برتر و دیگران را موجوداتی  پست و فاقد هرگونه صلاحیت برای تصمیم گیری نداند، تا به خود این اجازه را ندهد که در حریم آزادی دیگران متجاوزانه وارد شده و آنچه را که  او آزاد آفریده در بند کشد.

بر آن امیدم تا روزی تک تک ما بر این باور برسیم که تنها با دید باز و به دور از تعصبات کور می توانیم دست یکدیگر را به مهر بفشاریم و به آنچه که اتحاد مینامندش دست پیدا کنیم. در این صورت است که می توان در فضایی سالم به تبادل افکار پرداخت و نقاط ضعف یکدیگر را به نقاط قوت بدل کرد تا گام های بعدی را مستحکم تر به سوی آزادی برداریم.

اعتقاد دارم هیچ وجودی دارای کمال مطلق نیست، از آن رو همواره نیازمند همفکری شما دوستان و نظرات شما عزیزان هستم و سعی در آن دارم تا با کاری هرچند کوچک تمرینی بزرگ از مشارکت داشته باشیم و اگر مطلبی یا تصمیمی باشد هرکدام از ما در به ثمر رسیدن آن نقش داشته باشیم.

دوستان عزیز و گرانقدر باور داشته باشیم هرکدام از ما قطره ای از خون این خاکیم که حیاتش در گرو به هم پیوستن و جاری شدن ماست. پس بیایید با اتحاد و پیوستگیمان شریان آزادی بخشی برای ایرانمان باشیم.